Vera’s verhaal: Teamwork

 

In een eerder blogartikel heeft Susanne al eens uitgelegd hoe het kan dat je in de audiodescriptie (AD) soms een mannenstem hoort, terwijl ons team uit vrouwen bestaat. Wij schrijven namelijk het AD-script, maar we spreken de AD niet zelf in.

Maar hoe gaat dat schrijven dan eigenlijk in z’n werk?

Het lijkt misschien alsof dat een taak is voor één persoon: de schrijfster, maar dat is zeker niet zo. In werkelijkheid werken we altijd met verschillende mensen aan één project. Het zit zo: persoon A schrijft het AD-script en kijkt het nog eens goed na. Niet alleen op spelling en grammatica, maar ook op schrijfstijl, herhaling, ontbrekende informatie en twijfelgevallen die zij voor zichzelf heeft genoteerd.

Vervolgens stuurt ze het script naar persoon B, die de eindredactie voor haar rekening neemt. Zij kijkt dan naar dezelfde punten, maar met andere ogen. Gelukkig maar, want vaak is het zo dat je niet al je eigen fouten ontdekt, maar dat je die van anderen wel ziet. Misschien staat er bijvoorbeeld nog ergens een fout geschreven woord zoals ‘slaat’ in plaats van ‘slaapt’. De spellingcontrole haalt dat er ook niet uit, maar de eindredacteur kan dat wel! Bovendien heeft zij misschien nog mooie toevoegingen of andere manieren om een bepaalde scène te beschrijven. Ook gaat ze in op de twijfelgevallen en vragen van de beschrijfster. 

Een ouderwetse winkelweegschaal, omdat het maken van een goede audiodescriptie een kwestie is van je woorden wikken en wegen

Als de eindredacteur de hele audiodescriptie kritisch heeft bekeken, stuurt ze het nagekeken script weer terug naar de beschrijfster. Die neemt de feedback en opmerkingen van de eindredacteur weer door. In sommige gevallen, bijvoorbeeld bij iemand die nog niet zo lang AD schrijft, doen we zelfs een dubbele eindredactie. Dan hakt een derde persoon de laatste knopen door.
 
Op die manier zorgen we ervoor dat de kwaliteit van onze AD-scripts wordt gewaarborgd. Want niets is vervelender dan fouten of onduidelijkheden in de AD die je uit het verhaal halen van die spannende, mooie of grappige film.

gepubliceerd op 11 juli 2019


Deel op:

Vera’s verhaal: Maatschappelijk werk en audiovisuele vertaling

 

In april 2019 hebben we aan een aantal video’s gewerkt die Vera terug deden denken aan de eerste opleiding die ze heeft gedaan voor ze aan de Vertaalacademie begon…  

Een aantal jaar geleden begon ik aan de opleiding Social Work op Avans Hogeschool in ’s-Hertogenbosch en koos ik voor de richting Maatschappelijk Werk & Dienstverlening. Mijn reden om voor deze opleiding te gaan, was dat ik graag iets wilde betekenen voor andere mensen. In het eerste jaar voelde ik me helemaal op mijn plek met het leren van de theorie en met mijn stage bij de Voorleesexpress, waar ik peuters en kinderen met een taalachterstand voorlas om bij te dragen aan hun taalontwikkeling. Ook stimuleerde ik de ouders van deze kinderen om zelf voor te lezen.

Uiteindelijk kwam ik er in het derde jaar van de opleiding, toen ik fulltime stageliep bij een woonbegeleidingscentrum, achter dat maatschappelijk werk toch niet helemaal mijn ding was. Ik was te betrokken bij de mensen met zware problematieken en merkte dat ik er zelf somber van werd als ik naar mijn idee niet genoeg voor ze kon betekenen.

Vera en enkele studenten van de Vertaalacademie in Maastricht
tijdens een bedrijfsbezoek

Na lang wikken en wegen heb ik er toen voor gekozen om met de opleiding te stoppen en via de Vertaalacademie in Maastricht mijn liefde voor taal achterna te gaan. Die weg heeft me uiteindelijk naar Nevero geleid, waar ik nu door middel van taal iets voor mensen kan betekenen. Een mooie combinatie van twee van mijn interesses. Via audiodescriptie en ondertiteling help ik media toegankelijk te maken voor blinden, slechtzienden, doven en slechthorenden.

En ook hier kom ik soms nog in aanraking met maatschappelijk werk, al is het nu niet meer via het voeren van hulpverleningsgesprekken, maar via de media waar we mee werken. Zo heb ik pas geleden de audiodescriptie en ondertiteling gedaan voor verschillende video’s over mensen in de gevangenis. Een erg interessant project!

gepubliceerd op 15 mei 2019


Deel op:

Vera’s verhaal: Tweede groepscursus in Maastricht


Nadat ze in het voorjaar van 2018 stage had gelopen bij Nevero, kwam Vera op 1 augustus in dienst als audiovisueel vertaler. Voortaan zal ze hier regelmatig iets schrijven over haar belevenissen op het werk.

Op dinsdag 19 maart 2019 vond opnieuw de cursus ‘Audiodescriptie schrijven voor film en tv’ plaats, die gegeven wordt door Susanne. Ikzelf was er alleen met de ontvangst en het laatste deel van de dag bij. De cursisten gingen op dat moment aan de slag met de software waar wij onze scripts in schrijven, namelijk Wincaps. Zien tegen welke problemen de deelnemers aanliepen was interessant en herkenbaar. Zo kostte het ze even tijd om te leren welke toets wat doet en werd de tekst van een van de cursisten ineens geel – iets wat mij zelfs nu ook nog wel eens gebeurt. Een foutje is zo gemaakt, maar gelukkig werkt ook in Wincaps de levensreddende toetsencombinatie Ctrl + z (ongedaan maken).

De ruimte waar de audiodescriptie-opleiding plaatsvond
De ruimte waar de audiodescriptie-opleiding plaatsvond

Een cursist vergeleek het leren audiobeschrijven met leren autorijden. In het begin kost een handeling als schakelen je heel veel moeite, maar uiteindelijk doe je dat zonder erbij na te denken. Zo gaat het werken met de software op een gegeven moment ook bijna vanzelf. Alleen kom je bij leren autorijden steeds nieuwe obstakels tegen. Als het schakelen dan eindelijk vlot gaat, merk je bijvoorbeeld dat je nog net wat beter in je spiegels moet kijken. Mensen zeggen ook wel eens dat je pas echt leert rijden nadat je je rijbewijs hebt gehaald. Daar moest ik aan denken toen een van de cursisten me vroeg hoe lang het duurt voor je audiobeschrijven helemaal onder de knie hebt. Ik vind dat een moeilijke vraag om te beantwoorden, want hoewel het uiteraard een heel stuk beter gaat dan in het begin, leer ik nu nog steeds veel bij van mijn meer ervaren collega’s. Ik kan dus alleen maar zeggen dat het, net als autorijden, heel veel oefening kost. Je begint op een verlaten parkeerplaats en zal dan via een rustige straat uiteindelijk de drukke snelweg op gaan. En zowel voor autorijden als voor audiobeschrijven geldt dat het belangrijkste is: goed kijken!

gepubliceerd op 9 april 2019


Deel op:

Vera’s verhaal: Een gemiddelde werkdag

 

Nadat ze in het voorjaar van 2018 stage had gelopen bij Nevero, kwam Vera op 1 augustus in dienst als audiovisueel vertaler. Voortaan zal ze hier regelmatig iets schrijven over haar belevenissen op het werk.

„Wat lijkt me dat toch heerlijk, zo’n kantoorbaan als de jouwe, waarbij je gewoon elke dag het kantoor binnenstapt en precies weet wat je gaat doen,” verzuchtte een vriendin van me laatst. Daar moest ik enorm om lachen. Bijna elke dag gebeurt er namelijk wel wat onverwachts.

Als ik aan een project werk, weet ik inderdaad wanneer ik moet leveren en maak ik een planning. Betekent dat dat ik dan constant en geheel volgens die planning aan het werken ben? Nee, hoor. Vaak loop ik in een project tegen dingen aan die anders uitpakken dan verwacht. Soms is het lastig in te schatten hoe lang je over een bepaald stuk van een film zal doen. Met een stuk waar veel gesproken wordt, ben je sneller klaar dan met een stuk waar veel ruimte is voor AD.

Witte neonletters vormen de woorden 'Word harder' tegen een blauwe achtergrond

Daarnaast kan elke nieuwe mail die binnenkomt betekenen dat dat project weer even aan de kant moet. Even een paar kleine opdrachten tussendoor, die dan toch meer tijd kosten dan je denkt. Het ondertitelen van een ‘eenvoudige’ webvideo van een paar minuten, betekent makkelijk een uur werk. Soms zelfs meer, als er veel opzoekwerk bij komt kijken. Met al die kleine onderbrekingen tussendoor kun je in totaal wel anderhalve week bezig zijn met een bioscoopfilm van zo’n 100 minuten.

Bovendien werken we ook wel eens met voorlopig materiaal. Dat betekent dat, als er nadat wij geleverd hebben nog wat aan de film gewijzigd wordt, wij ons werk ook moeten aanpassen. Soms worden er bijvoorbeeld nog beelden toegevoegd of juist weggehaald, of is een dialoog die eerst amper te horen was ineens duidelijk te verstaan. Dan moeten we de hele film nogmaals doornemen en komen we misschien weer voor nieuwe verrassingen te staan.

Zo is elke dag weer anders. Een gemiddelde werkdag? Die bestaat niet, en als je het mij vraagt, maakt dat het werk juist extra leuk.

gepubliceerd op 5 maart 2019

 


Deel op: